Geçtiğimiz aylarda 2. sezonu yayınlanan “Zeytin Ağacı” dizisi, ilk sezonuyla ruh sağlığı ve iyileşme süreçleri hakkında birçok tartışmaya konu olmuştu.
Görseldeki sahnede (2. Sezon, 6. bölüm) Sevgi ve Fiko arasında Fiko’nun yemek yapma becerilerinin gelişimi üzerine bir diyalog geçiyor:
“Bu mucizeyi neye borçluyuz?”
“Zaman ve emek. Emek olmadan yemek olmaz. Kimsenin elinde sihirli değnek yok ki. Kimsenin öyle bir sihirli yeteneği yok. Sihir senin iraden, inancın, sabrın, emeğin. Değil mi?”
Dizinin ruh sağlığı hakkında da benzer bir bakışı yansıtması daha gerçekçi olurdu. Maalesef bunun yerine çok daha büyülü, mucizevi görünen bir anlayışı izliyoruz.
Evet, tabii ki güzel olurdu herhangi bir sıkıntı, kaynağı mucizevi bir şekilde keşfedildikten sonra bir anda ortadan kaybolsaydı. Böyle bir çözümün varlığına inanmaya ihtiyaç duymamız çok anlaşılır. Ama maalesef biliyoruz ki gerçek böyle değil. Değişim böyle bir hızda, adeta bir sihirli değnek dokunuşuyla gerçekleşmiyor.
Söz konusu ruh sağlığı olduğunda, uzmanın da bir sihirli değneği yok. Değişim, ancak işbirliği içerisinde istikrarlı bir çalışma yürütülmesiyle mümkün olabilir. Bu sürecin ne kadar zaman alacağı uzmanın çalışma şekline, kişiye ve çalışılan konulara göre değişse de bütün bunların birkaç saatlik bir etkinliğe sığması fikri insan ruhsallığının karmaşıklığını yok saymamıza neden olabilir.
Belki böyle bir kurguyu izlemek güzel, mucizevi çözümlerin mümkün olabileceğini düşünmek keyifli. Ancak dizi bittiğinde bunun sadece bir kurgu olduğunu ve ruh sağlığımızı emanet edeceğimiz kişileri özenle seçmemiz gerektiğini kendimize hatırlatmak önemli.
